ΑΛΗΘΙΝΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ! Ο σλαβόφωνος ελληνισμός εναντίων των Βούλγαρων κομιτατζήδων

 

Η Μακεδονία είναι ένα μέρος επικίνδυνο γεμάτη με θεριά και αίματα και Βουλγάρους. Ίων Δραγούμης

 

Στη Μακεδονία του 1750 έως και τα μισά του 18^ου αιώνα, είχε επιβληθεί εκσλαβισμός γλωσσικός σε ολόκληρη την περιοχή. Πλήθος ελληνικών σχολείων έκλεισαν, χωριά όπου ομιλούταν η ελληνική καταστράφηκαν και η γλώσσα μας υπέστη ολοκληρωτική γενοκτονία. Οι Μακεδόνες κάτοικοι κλήθηκαν με τη βία, με αίμα και σφαγές, να αλλάξουν εθνική συνείδηση. Μεγάλωσαν γενιές και γενιές Ελλήνων, δίχως να γνωρίζουν τη μητρική τους γλώσσα, η γλώσσα των οποίων συμβάδιζε, με αυτή από τις Αιγές, το Δίον, τους Φιλίππους και την Αμφίπολη. Έπρεπε στο φάσμα του πανσλαβισμού, να μετατραπούν όλοι σε ανθρώπους σλαβικής γλώσσης και σλαβικού φρονήματος μιας υποτιθέμενης ‘’εθνικής’’ Μακεδονίας. Το πρώτο το κατάφεραν αλλά το δεύτερο δεν μπόρεσαν να το πετύχουν ποτέ και αυτό τους στοίχησε τη Μακεδονία. Από το 1893 η ΕΜΕΟ-ΒΜΡΟ εξαπολύει επιθέσεις κατά αμάχων χωρικών, παπάδων και δασκάλων, ξεκληρίζοντας ολόκληρες οικογένειες, με βασικό στόχο την απόσπαση τους από το ελληνικό Οικουμενικό Πατριαρχείο και τη βίαιη μεταφορά τους στη Βουλγαρική Εξαρχία. Να σημειωθεί ότι το εκκλησιαστικό σχίσμα έγινε το 1870 με σκοπό την επικράτηση των Βουλγάρων στα χωριά της Μακεδονίας. Διαπράττουν φρικτά και αντιμακεδονικά εγκλήματα κατά των ντόπιων της Μακεδονίας που ακόμα αντιστέκονταν και το φρόνημα τους παρέμενε, ότι και των προγόνων τους.

 

Τα εντόπικα (τοπικά)

 

Όσο για την ιστορία και την προέλευση του γλωσσικού ιδιώματος είναι γνωστό ότι ιδιαίτερα στην Δυτική και Κεντρική Μακεδονία, από τα μέσα του 9ου μ.Χ. αιώνα, είχαν εγκατασταθεί και αποσυρθεί σε ημιορεινές και ορεινές περιοχές πληθυσμιακές ομάδες, απομεινάρια σλαβικών φύλων, οι Σλαβήνοι ή Σκλαβήνοι κατά τους Βυζαντινούς, οι οποίοι αναμίχθηκαν με τους αυτόχθονες ελληνόφωνους Μακεδόνες των περιοχών και, ως πολυπληθέστεροι οι Σλαβήνοι, επέβαλαν τη γλώσσα τους, η οποία όμως, από την ανάμιξή της με τα ελληνικά, μετατράπηκε σ’ ένα ιδιόμορφο μικτό ιδίωμα, χρηστικό πάντως για τους κατοίκους αυτών των περιοχών.

Από τα τέλη του 14ου αιώνα, μετά την  κατάληψη της Μακεδονίας από τους Οθωμανούς, ο μακεδονικός χώρος είχε μετατραπεί σ’ ένα σταυροδρόμι λαών, θρησκειών, πολιτισμών και γλωσσών, σ’ ένα φυλετικό, γλωσσικό και θρησκευτικό μωσαϊκό: Έλληνες, Βλάχοι,  Σλάβοι, Βούλγαροι, Αλβανοί, Αρμένιοι, Εβραίοι και Τούρκοι καταχτητές, που μιλούσαν αντίστοιχα, ελληνικά, βλάχικα, σλαβο-βουλγάρικα, αρβανίτικα, αρμένικα, εβραϊκά και τούρκικα, ενώ κατά το θρήσκευμά τους ήσαν μουσουλμάνοι, χρι­στιανοί και ιουδαίοι.

Οι Βλάχοι, Αρβανίτες, Εβραίοι και Αρμένιοι είχαν τα γλωσσικά τους ιδιώματα και δεν προέκυπτε πρόβλημα γι’ αυτούς. Για τους υπόλοιπους όμως Μακεδόνες έπρεπε να εξευρεθεί  ένας κοινός τρό­πος συνεννόησης μεταξύ τους, αλλά και με τους Οθωμανούς εποίκους, με τη χρήση του πιο ευκολότερου γλωσσικού κώδικα της εποχής, για τις ανάγκες της καθημερινής επικοινωνίας. Διαμορφώθηκε έτσι σταδιακά, με βάση το μικτό γλωσσικό ιδίωμα που επικράτησε από τον 9ο μ.Χ. αιώνα και ακολούθως, ένα ευκολομάθητο μιξόγλωσσο μόρφωμα, που φαίνεται ότι εξυπηρετούσε άριστα τον σκοπό του. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι Τούρκοι κάτοικοι των μικτών κατά πληθυσμό οικισμών, επί Τουρκοκρατίας, είχαν ως συχνότερο όργανο συνεννόησης με τους εντόπιους χριστιανούς το εν λόγω ιδίωμα αντί της τουρκικής. Ήταν αποκλειστικά ένα όργανο συνεννόησης και σε καμιά περίπτωση δηλωτικό αντίστοιχης εθνικότητας.

Πρόκειται για το γνωστό σλαβοφανές γλωσσικό ιδίωμα, που δεν έχει γραμματικούς ή συντακτικούς κανόνες λειτουργίας, του οποίου το 60% των καθημερινών του όρων είναι ελληνικές, τουρκικές ή λατινικές λέξεις και το υπόλοιπο ποσοστό του στηρίζεται σε παρεφθαρμένες σλαβικές λέξεις ή ρίζες σλαβικών. Αποτέλεσε, την αιτία πολλών δεινών τόσο για τη Μακεδονία όσο και για τους ίδιους τους γηγενείς Μακεδόνες, τους γνωστούς ως «εντόπιους», και το οποίο σήμερα ομιλείται μόνο από ηλικιωμένους πλέον και ελάχιστα από νεότερους σε ορισμένα χωριά της Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας.

Οι Βούλγαροι και το Πανσλαβιστικό κίνημα προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν το ιδίωμα αυτό από τη διάσπαση της εκκλησίας τους, από Πατριαρχική σε Εξαρχική, έως και το τέλος του Μακεδονικού Αγώνα (1870-1908). Το προβάλλαν ως κύριο επιχείρημά τους στην προπαγάνδα  και στην προσπάθειά τους για την αλλοίωση της εθνικής συνείδησης και τον εκβουλγαρισμό των κατοίκων της Μακεδονίας.

ελληνικά         εντόπιο ιδίωμα                      βουλγαρο-σκοπιανή γλώσσα

δάσκαλος        ντάσκαλ                                ουτσίτελ

δασκάλα          ντασκαλίτσα                         ουτσίτελκα

σχολείο           σκόλε                                    ουτσιλίστε

αυτοκίνητο     αφτοκίνα                               κόλα  ή  αφτομόμπιλ

αεροπλάνο      αεροπλάν                              αβιόν ή  σάμολετ

ευχαριστώ       σπολάετι    (εις πολλά έτη)    μπλαγκοντάραμ

Για την επικράτηση και διάδοση του ιδιώματος, ο Ν.Ανδριώτης, καθηγητής γλωσσολογίας, ισχυρίζεται αυτό άρχισε να διαδίδεται στη Μακεδονία:

1) Από Σλάβους δούλους και αγρότες, που οι Βυζαντινοί γαιοκτήμονες εγκαθιστούσαν για να καλλιεργούν τα κτήματά τους (8ο και 9ο αιώνα μ.Χ.).

2) Από Έλληνες αιχμαλώτους των Βουλγάρων, που ύστερα από πολύχρονη αιχμαλωσία εξαγοράζονταν και γύριζαν στην πατρίδα τους,  αφού είχαν πια μάθει στον τόπο  αιχμαλωσίας  τα  σλαβικά.

3) Από το γεγονός ότι οι Έλληνες της Μακεδονίας που συναλλάσσονταν με σλαβόφωνους μάθαιναν σλαβικά, που ήταν ευκολομάθητα, ενώ οι Σλάβοι δεν μάθαιναν ελληνικά, γιατί είναι γλώσσα δύσκολη.

Ο Κων/νος Τσιούλκας, Γυμνασιάρχης στο Μοναστήρι (Bitola), στις αρχές του 1900, πιστεύει ακράδαντα και γράφει ότι: «Η σλαβοφανής μακεδονική είναι η παλαιά μακεδονική γλώσσα και δεν είναι ούτε σλαβωνική ούτε βουλγαρική. Στη γλώσσα αυτή υπάρχουν 1.260 λέξεις ομηρικές, ενώ στην ελληνική γλώσσα μόλις 650 διασώζονται».

Ο Γ.Μπαμπινιώτης, ο γνωστός γλωσσολόγος, Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, θεωρεί το ιδίωμα ως: «παλιά και γνήσια διάλεκτο της αρχαίας Ελληνικής Μακεδονικής γλώσσας, που εξελίχθηκε με τα χρόνια και μιλιέται από ένα γνήσιο και εκλεκτό κομμάτι του Ελληνισμού, τους Έλληνες της Μακεδονίας».

Επίσης οι Βούλγαροι σε πολλά χωριά αν διαπίστωναν ότι ένα παιδί δεν ομιλεί αυτό το ιδίωμα, αλλά τα ελληνικά, απαγόρευαν σε αυτό και την οικογένεια του, να πάρει μερίδα φαγητού από το συσσίτιο. 

Οι Έλληνες αυτοί οπότε, μιλούσαν στο σπίτι και στις συναλλαγές τους ένα ιδίωμα ανάμεικτο από αρχαιοελληνικές τούρκικες και βουλγαρικές λέξεις. Αυτό όμως δεν σήμαινε ότι αισθάνονταν Βούλγαροι. Άλλωστε το γλωσσικό αυτό ιδίωμα χρησιμοποιούσαν και πολλοί αθίγγανοι και Τούρκοι της Δυτικής και Κεντρικής Μακεδονίας. Βέβαια την ώρα που οι κομιτατζήδες σφάζουν κυριολεκτικά τους ίδιους τους σλαβόφωνους, αποκαλώντας τους ειρωνικά γραικομάνους, επειδή οι δεύτεροι δεν τους υποστήριζαν, οι Τούρκοι με τη σειρά τους, επίσης αποκαλούν τον ελληνισμό ειρωνικά και χλευαστικά ‘’Βούλγαρους’’. Βούλγαρος σήμαινε τότε ο αγροίκος, ο χωρικός, όπως παρόμοια σήμερα στην καθομιλουμένη χρησιμοποιείται ο όρος «Βλάχος». Δεν σήμαινε εθνικό όνομα. Όταν πλέον η μεγάλη πλειοψηφία των Μακεδόνων ομιλούσε αυτό το ιδίωμα, η ΒΜΡΟ οργάνωσε ένα ανθελληνικό σχέδιο.

 

Η προβοκάτσια του Ίλιντεν

 

Πριν από 121 χρόνια, οι Σλαβοσκοπιανοί Βούλγαροι της ΒΜΡΟ, σκοπίμως δημιουργούσαν εξεγέρσεις σε Ελληνικά χωριά και πόλεις της Μακεδονίας, με σκοπό να προκληθούν οι Τούρκοι και να τα καταστρέψουν!

Η «επανάσταση του Ηλί Ντέν», έγινε στις 20 Ιουλίου 1903, του Προφήτου Ηλία, αλλά γιορτάζεται με το νέο (Γρηγοριανό) ημερολόγιό τους, στις 2 Αυγούστου. Γιορτάζουν οι Σκοπιανοί την… «Επανάσταση των Βουλγάρων» στις τουρκοκρατούμενες Μακεδονικές πόλεις και χωριά, με στόχο να προκαλέσουν την εξόντωση των Ελλήνων από τους Τούρκους, για να μείνουν μόνοι στην Μακεδονία!

Με το σύνθημα ‘’Η Μακεδονία στους Μακεδόνες’’ προσπάθησαν να πείσουν ότι όλοι μαζί οι Μακεδόνες χωρίς διαχωρισμούς θα επαναστατήσουν κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με σκοπό την ανεξαρτησία τους. Έτσι πολλοί σλαβόφωνοι Έλληνες παρασυρθήκαν στην ΕΜΕΟ πιστεύοντας ότι πράγματι θα πολεμήσουν από κοινού τους Τούρκους. Άλλοι βέβαια οδηγήθηκαν εκεί παρά τη θέληση τους. Καμουφλαρισμένη η προπαγάνδα της ΒΜΡΟ για απελευθέρωση της Μακεδονίας από τον τουρκικό ζυγό, συγκινούσε τους υπόδουλους, τους οποίους εξόπλιζε και εκπαίδευε να είναι έτοιμοι για ένοπλο αγώνα. Οι πατριαρχικοί Μακεδόνες, υφίσταντο καθημερινώς βίαιες επιθέσεις των εξαρχικών (Βουλγάρων).

Τα ξημερώματα της 20ης Ιουλίου 1903, οι Γκούεφ και Σαράφωφ έδωσαν το σύνθημα της εξεγέρσεως από το Σμίλεβο που μεταδόθηκε από βουνό σε βουνό με φωτιές στην Δρίβα, την Αχρίδα την Καστοριά και την Κλεισούρα ενώ πράκτορες χτυπούσαν τις καμπάνες την καθορισμένη ώρα. Αμέσως άρχισε η έξοδος των χωρικών χωρίς αυτό να σημαίνει ότι όλοι βγήκαν θεληματικά. Οι τσέτες της ΕΜΕΟ επιτίθεντο με προβοκατόρικο τρόπο σε μεμονωμένα τουρκικά στρατιωτικά τμήματα, έβαζαν φωτιά σε πατριαρχικά σπίτια ή σκότωναν κανένα Τούρκο για να δημιουργήσουν ατμόσφαιρα. Πρώτα χτύπησαν τα χωριά Βίσενη (Βυσσινέα), Ζέλοβο (Ανταρτικό), Ρούλια (Κώτα), Μπιγλίστα, Κρούσοβο, Κλεισούρα και Νεβέσκα ( Νυμφαίο).

Στο πατριαρχικό χωριό Κόμανο οι βουλγάρικες συμμορίες έκαψαν τα σπίτια, έδειραν ανηλεώς τους κατοίκους και τους οδήγησαν βιαίως στα βουνά. Στο Κρούσοβο πυρπόλησαν τα κυβερνητικά κτίρια, σκότωσαν όλους τους κυβερνητικούς υπαλλήλους και αρκετούς Έλληνες. Η απάντηση των Οθωμανών ήταν άμεση. Με τους απείθαρχους και ρέποντες στις λεηλασίες Βασιβουζούκους και Γιουρούκους στρατιώτες εξαπέλυσαν διωγμούς στον άμαχο πληθυσμό, όπου την πλήρωσαν και πάλι μόνο Έλληνες. Στην περιοχή Σαράντα Εκκλησιών οι Τούρκοι κατέστρεψαν τα Ελληνοχώρια Σκοπός και Ευκάρπιον και 12.000 Έλληνες της περιοχής, τράπηκαν σε φυγή να σωθούν. Στο πατριαρχικό χωριό Αρμένσκο (Άλωνα) Φλωρίνης, έκαψαν τα 150 από τα 157 σπίτια και σκότωσαν 68, ενώ στο Ράκοβο (Κρατερό), έκαψαν 100 από τα 120 σπίτια. Συνολικώς κατεστράφησαν εξ ολοκλήρου 22 χωριά, 120 υπέστησαν σοβαρές ζημιές, 50.000 έμειναν άστεγοι και 2.000 εκτελέστηκαν. Πυρπόλησαν κατόπιν στο μαρτυρικό Ελληνικό Κρούσοβο 366 σπίτια και 203 καταστήματα της ελληνικής συνοικίας, σκότωσαν 41 Έλληνες και εκδίωξαν τους κατοίκους. Περιέργως, η Βουλγαρική συνοικία παρέμεινε ανέπαφος! Την ίδια τύχη είχαν και οι Έλληνες της Κλεισούρας και της Νέβεσκα (Νυμφαίον). Οι Βούλγαροι έκαναν στην άκρη και όλο το βάρος της εξέγερσης έπεσε στους σλαβόφωνους Έλληνες. Με αυτόν τον προβοκατόρικο τρόπο και τρομοκράτησαν τα χωριά των ‘’γραικομάνων’’ και πρόβαλαν την επανάσταση και τα θύματα της ως δικά τους, με σκοπό να έχουν ‘’αιματικές’’ αξιώσεις στην περιοχή.

 

Ο σλαβόφωνος ελληνισμός εναντίων των σλάβων

 

Οι Μακεδόνες, στην πλειοψηφία τους, μπορεί να εκσλαβίστηκαν γλωσσικά όμως δεν ξέχασαν την ελληνική τους συνείδηση. Αυτός ήταν και ο λόγος που όταν κατάλαβαν τα πραγματικά σχέδια της ΕΜΕΟ και έγιναν μάρτυρες των εγκλημάτων της, κατά του ελληνικού στοιχείου, αποχώρησαν από την οργάνωση. Δημιούργησαν ένοπλα σώματα για την προστασία των χωριών και έδωσαν τη ζωή τους για την Ελλάδα και για μια γλώσσα που δεν είχαν την ευκαιρία να μάθουν. Επίσημα ο Μακεδονικός Αγώνας ξεκινάει από τους ‘’Γραικομάνους’’ στα τέλη του 1903 και καθιερώνεται τελικά το 1904.

«Να Γκραντάτς πούκαϊα, να Γκουμέντσα σλούσαϊα

 Γκ’ρτσοι αντάρτσοι φ’ρλια, Μπουγκάρτσκι κούτσινια πάγκιατ

 Μόμιτε σε σμέια πισκέσιε να Γκ’ρτσιτε

 Γκ’ρτσιτε σε μόλια

 Μπουγκάριν ντα ζακόλια, Μπουγκάριν ντα ζακόλια

 Κρ’φτα ντα μα πία, Κρ’φτα ντα μα πία

 ζέμια Γκ’ρτσια ντα ισμία»

 

Μετάφραση

 

«Στο Γκαντάτσι (κορυφή του Πάικου) πυροβολούσαν, στη Γουμένισσα ακούγαν

 Έλληνες αντάρτες ρίχναν, Βουλγάρικα σκυλιά πέφταν

Τα κορίτσια κουβαλούσαν δώρα στους Έλληνες

Τους Έλληνες (αντάρτες) παρακαλούσαν

Βούλγαρο να σφάζαν, Βούλγαρο να σφάζαν

το αίμα του να πίναν, το αίμα του να πίναν

την Ελληνική γη να καθαρίζαν»

 Τα παραπάνω είναι στίχοι δημοτικού τραγουδιού με πάνω από 120 χρόνια ιστορίας, που τραγουδούσαν στα ‘’εντόπικα’’ οι σλαβόφωνοι κάτοικοι της Δυτικής και Κεντρικής Μακεδονίας. Αλλά πώς να αναφέρουν οι σημερινοί βουλγαροσκοπιανοί τέτοιους στίχους, όταν δεν αναγνωρίζουν σαν προγόνους, τους προγόνους των Μακεδόνων, αλλά αναγνωρίζουν αυτούς που ως εισβολείς ήρθαν σε αυτή και με τους συνεργούς τους, αιματοκύλισαν αυτά τα ιερά χώματα. Αυτοί που με τη βία και με τρομοκρατία προσπάθησαν να αλλάξουν τη γλώσσα και τη συνείδηση, των χωριών μας. Αναγνωρίζουν αυτούς που ειρωνικά αποκαλούσαν τους ντόπιους Μακεδόνες ‘’γραικομάνους’’.

Ο Γκόνος Γιώτας από τα Γιαννιτσά το θεριό του βάλτου, ήταν αυτός που έδωσε αγώνες στο βάλτο των Γιαννιτσών, σκοτώνοντας δεκάδες κομιτατζήδες, μαζί με τον θρυλικό Τέλλο Άγρα. Ο Λάκης Πύρζας από τη Φλώρινα, στην αγκαλιά του οποίου ξεψύχησε ο Παύλος Μελάς και πάντα έγραφε στις επιστολές του, ότι οι σλαβόφωνοι της Μακεδονίας, είναι Έλληνες. Ο Παύλος Κύρου από το Ανταρτικό, ο οποίος σκοτώθηκε σε συμπλοκή με κομιτατζήδες γιατί δήλωνε περήφανος ‘’βουλγαρόφων’’ Έλληνας. Ο Δημήτριος Νταλίπης από το Γάβρο της Καστοριάς, ο οποίος πέθανε σε μάχη, περικυκλωμένος από κομιτατζήδες γιατί δεν ένιωσε ποτέ ίδιος με αυτούς και ας μιλούσαν την ίδια γλώσσα. Ο Δημήτριος Γκογκολάκης από το Μητρούσι Σερρών ο οποίος κλείστηκε στο καμπαναριό και έως πριν σκοτωθεί φώναζε προς την πλατεία του χωριού ‘’εγώ γραικός γεννήθηκα’’ στα εντόπικα. Ο Καπετάν Νικοτσαράς ο επονομαζόμενος μάλιστα ως Γραικός από τη Στρώμνιτσα, που από όπου περνούσε φώναζε στα εντόπικα‘’εμείς είμαστε Γραικοί και ας μιλούμε σλαβιστί’’. Ο Καπετάν Βαγγέλης Νατσής ή αλλιώς Στρεμπενιώτης από το Στρέμπενο της Φλώρινας που επίσης σκοτώθηκε σε συμπλοκή με κομιτατζήδες και που στα ντόπια έλεγε ‘’εγώ δεν είμαι δικός σου, είμαι Έλληνας’’. Ο Άρμεν Κούπτσιος από τη Δράμα, που απαγχονίστηκε στον πλάτανο της κεντρικής πλατείας, γιατί σκότωσε Βούλγαρους κομιτατζήδες με την ομάδα του και δεν παρέδωσε το όπλο του σε αυτούς. Αλλά για τέλος, δεν θα μπορούσε να λείπει ο Καπετάν Κώττας από τα Ρούλια της Φλώρινας, ο φόβος και ο τρόμος Βουλγάρων αλλά και τουρκαλβανών, που πέθανε στην αγχόνη τη βουλγαρική, στο Ατ Παζάρ του Μοναστηρίου και μπροστά σε Βουλγάρους και Τούρκους, κλώτσησε το υποπόδιο φωνάζοντας ‘’Ντα Ζιβεε Γκρτσια’’, Ζήτω η Ελλάδα στα σλάβικα.

Για όλους αυτούς τους ήρωες και αμέτρητους άλλους, ότι γλώσσα και αν μιλούσαν τότε, αλλά και για την ελληνική τους συνείδηση, πραγματοποιήθηκε η μετέπειτα δολοφονική μάχη του Κιλκίς-Λαχανά και γράφτηκε με χρυσά ελληνικά γράμματα η λέξη Μακεδονία.

 

ΜΑΚΕΝΤΟΝΤΣΙ ΣΜΕ ΖΑΤΟΑ ΣΤΟ ΣΜΕ ΓΚΡΤΣΙ (ΟΙ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ)

Λεωνίδας Κιουρτσίδης

Ιστοριογράφος - Ερευνητής